Böbrek transplantasyonu yapilan çocuklarin
%17'si Afrikan-Amerikan ve %16'si Hispanik
kökenlidir.
orandan düzenli bir ekilde yükselerek 2000
yilinda %60 ve ötesine bir arti olmutur. Can-
li donörlerin çounluunu (%81) anne-babalar
oluturmaktadir. Akraba olmayan canli donör-
lerin sayisi zaman içerisinde artarak 1987-1995
döneminde yilda 3'ten; sonrasinda yilda 17'ye
kadar yükselmitir. Bununla uyumlu olarak ölü
donörlerden yapilan transplantasyon oranlari
1987'deki %57'lik orandan 2002 ve sonrasinda
%40'a dümütür. Süt çocukluu ya grubunda
yapilan transplantasyonlarin çou canli donör-
lerdendir (%76). Dier ya gruplarinda, canli
donör yüzdesi ve ölü donör yüzdesi yaklaik
olarak eit ve 2-5 ya grubunda %57; 6-12 ya
grubunda %52 ve 12 ya üstünde %48 canli do-
nör eklindedir.
plantasyon yapilan çocuklarda morbidite daha
düük ve graft yaami daha yüksektir. Önleyici
transplantasyon, canli donör varliinda aile ve
çocuun diyalizden kaçinma istei nedeniyle
çocuklarda daha fazla olmaktadir. Çocuklar
ayrica ölü donörden transplantasyon listesine
de önleyici transplantasyon amaciyla eklenebi-
lir. Önleyici transplantasyon orani beyazlarda
en yüksektir ve %25'tir. Beyazlarda önleyici
transplantasyon orani en yüksek ve %31 iken;
Afrikan-Amerikan'larda %14 ve Hispanik ali-
cilarda %16'dir.
HASTASINDA YÖNET¶M
SORUNLARI
kin genel sorunlar Kisim 128'de tartiilmitir.
lacak immünsupresif tedavinin seçimini ve
kullanimini etkileyen birçok faktör vardir. Te-
davinin amaci, yan etkileri sinirlarken graft ya-
amini optimize edecek en uygun ajan kombi-
nasyonunu bulmaktir. Bu nedenle, bugünlerde
birçok merkez transplant alicisinin hangi te-
davi rejimini alacaina karar verirken hastaya
özel faktörleri göz önüne almaktadir.
eilimler zamanla deimi ve poliklonal ve
septör alfa antagonistlerine doru deimitir.
Genel olarak, balangiç tedavisi almayan has-
talarin orani 1996'daki %50'den 2006'da %30'a
dümütür. Orthoklon OKT3 kullaniminda
%22'den %2'ye ve antitimosit globulin/anti-
lenfosit globülin kullaniminda %28'den %10'a
varan belirgin düüler olurken; buna kari-
lik IL-2 reseptör antagonistleri basiliksimab
(%28.6) ve daklizumab (%21) kulaniminda
artilar olmutur.
düen belirgin bir azalma olurken; takrolimus
kullanimi 1996'da %4'ten 2006'da %68'e ula-
mitir. Mikofenolat mofetil kullanimi 1996'da
%9 iken 2006'da %64'e ulami ve bu dönemde
azotiopirin kullanimi 1996'da %50'den 2006'da
%1'e dümütür. 1998'de kullanima girmesin-
den sonra sirolimus kullanimi yavaça artmi
ve 2006'da %6 olmutur. Prednizon kullanimi
1996'da %95'ten 2006'da %58'e dümütür.
ana nedeni olmutur. Fakat, immünsupresyon-
daki ve transplantasyon sonrasi yönetimdeki
son gelimeler akut rejeksiyon oranlarinin
azalmasinda belirgin bir etki yapmitir. Kronik
allograft nefropati graft kaybinin ana nedeni-
dir (%41); bunu akut rejeksiyon (%9), vasküler
tromboz (%8), tekrarlayan hastalik (%8) ve ilaç
kullaniminda devamsizlik (%6) takip eder. Ön-
ceki on yilda trombozun graft kaybinda ana ne-
den olarak ortaya çikii ileri aratirmalara yol
açmitir. Çeitli risk faktörleri tanimlanmitir.
Bunlar ölü donör, souk iskemi zamaninin 24
saatten uzun olmasi, öncesinde transplantas-
yon öyküsü, transplantasyon öncesi periton
diyalizi ve transplantasyon öncesi beten faz-
tör antagonistleri kullanimi ile renal allograft
trombozu riskinde azalma gösterilmitir
zamani ile belirgin olarak farklilik göstermek-
tedir. Tahminen, canli donörden alinan or-
ganlarin transplantasyon sonrasi 1, 3, 5 ve 7
yil yaama olasiliklari sirasiyla %93, %87, %82
ve %75'tir. Ayni deerler ölü donörden alinan
organlarda sirasiyla %86, %76, %68 ve %60'tir.
nuç için önemli bir faktördür. Canli donörden
alicilarda, en kötü be yillik graft yaam süreleri
mevcuttur. Teknik komplikasyonlara bali ola-
rak süt çocuklarinda erken postoperatif dönem-
de görülen graft kayiplari diinda, ölü donörden
organ alanlar içinde en kötü uzun dönem graft
yaam oranlari adolesanlardadir. Adolesanlar
en yüksek geç balangiçli rejeksiyon oranlarina
sahiptir. Rejeksiyon tanisi aldiktan sonra ado-
lesanlar tedaviye pek iyi yanit vermezler; tam
rejeksiyonlarda geri dönü daha az ve parsiyal
rejeksiyonlarda daha fazladir. Adolesan grupta
kötü uzun dönem sonuçlarin nedenleri bilinme-
mektedir. Tedavi uyumsuzluuna ilave olarak ta-
nimlanmi risk faktörleri; açiklanmami yüksek
oranli graft trombozu
deni olan fokal segmental glomeruloskleroz'un
(FSGS)
Afrikan-Amerikalilar için dier etnik gruplara
göre daha düük allograft yaam süreleri göster-
mektedir. Afrikan-Amerikalilarda görülen bu
düük sonuçlara birçok faktörün etkisi olmakta-
dir. Bunlar, ilk tani olarak FSGS'nin daha yüksek
oranda olmasi, ölü donör kaynainin daha yük-
sek oranda olmasi, daha yüksek gecikmi graft