OrthO-rheumatO | VOL 10 | Nr 4 | 2012
49
Ziekte van Kikuchi:
beschrijving van drie pediatrische casussen
De ziekte van Kikuchi-Fujimoto (KFD) is een zeldzame, meestal zelfbeperkende aandoening. Ze komt vooral
voor bij jonge vrouwen. Een belangrijk kenmerk is de aanwezigheid van pijnlijke gelokaliseerde adenopathieën
(vaak cervicaal, aan één kant) die gepaard gaan met koorts en algemene ziekteverschijnselen. Over de
etiologie is nog weinig bekend. De diagnose steunt op het anatoom-pathologische onderzoek van een
aangetaste klier. Na enkele weken of maanden verdwijnt het volledige ziektebeeld doorgaans spontaan.
In sommige gevallen kan KFD wijzen op of evolueren naar lupus. Daarom moeten de patiënten op lange
termijn worden opgevolgd. Bij kinderen komt de ziekte zelden voor. Wij rapporteren een klein cohort van drie
pediatrische observaties die zeer verschillende vormen van de ziekte illustreren.
OR0786N
Te ontdekken op
De ziekte van Dupuytren anno 2012
Baron Guillaume Dupuytren heeft deze aandoening met vingercontracturen in 1831 uitvoerig
besproken en was de eerste om ze ook heelkundig te behandelen. De genetische predispositie van
de ziekte staat nu onomstotelijk vast. Er zijn zes genen aangetoond die gelinkt worden aan de ziekte.
Deze genen zouden een erfenis zijn van de Vikingen, die niet alleen naar West-Europa gemigreerd
zijn in 7
e
en 8
e
eeuw na Christus, maar ook naar Oost-Europa. Naast de heelkundige behandeling
beschikken we nu ook over medicamenteuze therapie, die voor een aantal patiënten een valabel
alternatief biedt. Het gaat hier om een collagenase, afkomstig van de bacterie Clostridium
histolyticum, welke via een injectie kan aangebracht worden.
Behandeling van voorste
kruisbandletsels: moeten we
altijd opereren?
Moeten we systematisch een operatie aanraden aan elke
patiënt die zijn voorste kruisband (VKB) heeft gescheurd?
Of kunnen we het probleem ook verhelpen met een
conservatieve behandeling? Het antwoord op deze vragen
vinden we dankzij een volledig literatuuroverzicht. Helaas
stelden we vast dat de resultaten van de meeste studies
niet vergelijkbaar zijn. Er is geen enkel wetenschappelijk
onderbouwd argument om systematisch een snelle
operatieve reconstructie aan te bevelen aan alle patiënten
met een gescheurde VKB. De stabiliteit van de knie kan
net zo goed worden verbeterd door neuromusculaire
revalidatie als door een operatie. Overigens kan geen
enkele behandeling, of ze nu operatief is of conservatief,
de normale kinematica van de knie herstellen. Er wordt
dus aanbevolen om de patiënt te waarschuwen dat de
kans op nieuwe knieletsels en artrose groot blijft, zeker
als hij opnieuw zwaar gaat sporten, en dit ongeacht
de behandeling die wordt toegepast.
OR0786_Teasing.indd 2
14/09/12 14:21
OR0793N
n
I
eu
W I
n
r
e
u
m
a
t
ol
og
I
e
uit de literatuur
Heidi Van de Keere
lIchaamsbeWegIng als therapIe
bIj auto-ImmuunzIekten
Braziliaanse onderzoekers bestudeerden de klinische effecten en de potentiële anti-inflammatoire rol van lichaams-
beweging bij verschillende reumatische auto-immuunziekten. Ze publiceerden hun bevindingen in Autoimmunity
Reviews.
Reumatoïde artritis, systemische lupus erythemadoses,
systeemsclerose, idiopathische inflammatoire myopathie
en spondylitis ankylosans zijn reumatische auto-immuun
ziekten. Ze hebben gemeenschappelijke klinische ken
merken waaronder periodische pijn, chronische moeheid,
depressieve gevoelens, verminderde fysieke fitheid en als
gevolg minder beweging en een verminderde gezondheids
gerelateerde levenskwaliteit. De belangrijkste klinische
tekens en symptomen van deze aandoeningen werden
sterk gerelateerd aan aanhoudende inflammatie.
Glucocorticoïden en immunosuppressiva vormen de
hoekstenen in de behandeling van deze aandoeningen.
Toch blijken deze geneesmiddelen niet voor honderd
procent doeltreffend in het afremmen van de ziektepro
gressie.
Voorts wordt lichaamsbeweging als nietfarmacologische
strategie ingezet teneinde een aantal klinische sympto
men te verbeteren bij patiënten met reumatische auto-
immuunziekten. Deze benadering ligt in de lijn van een
groeiend aanbod wetenschappelijke literatuur die aangeeft
dat regelmatige oefentherapie een anti-inflammatoir effect
heeft bij chronische aandoeningen die worden gekenmerkt
door een laaggradige systemische inflammatie, zoals type
2diabetes en congestief hartfalen.
Rekening houdend met de potentiële rol van inflammatie
in de etiologie en de klinische symptomen van reumatische
autoimmuunaandoeningen, is het misschien denkbaar
dat oefentherapie door een invloed op het inflammatoir
proces kan helpen de symptomen te milderen en het na
tuurlijk verloop van deze ziekten te beïnvloeden.
Luiz Augusto Perandini (University of Sao Paulo, Brazilië)
en collega's voerden een literatuurreview uit in dit domein.
Hun bevindingen vatten ze als volgt samen in Autoimmu
nity Reviews:
- oefentherapie kan een gunstig effect hebben op inflam
matie in verschillende experimentele en klinische oms
tandigheden;
zowel aerobe training als uithoudingsoefeningen be
vorderen de fysieke capaciteit, de spierfunctie en ver
schillende klinische symptomen bij personen met een
reumatische auto-immuunziekte;
we postuleren dat oefentherapie een therapeutisch
relevante waarde kan hebben in het beleid van reuma
tische autoimmuunaandoeningen, ten dele door af
name van de inflammatie.
Perandini l, de sa-Pinto a, roschel h, et al. exercise as a therapeutic tool to counteract
inflammation and clinical symptoms in autoimmune rheumatic diseases. autoimmunity
reviews 2012, in press.