- Page 1
- Page 2 - Page 3 - Page 4 - Page 5 - Page 6 - Page 7 - Page 8 - Page 9 - Page 10 - Page 11 - Page 12 - Page 13 - Page 14 - Page 15 - Page 16 - Page 17 - Page 18 - Page 19 - Page 20 - Page 21 - Page 22 - Page 23 - Page 24 - Page 25 - Page 26 - Page 27 - Page 28 - Page 29 - Page 30 - Page 31 - Page 32 - Page 33 - Page 34 - Page 35 - Page 36 - Page 37 - Page 38 - Page 39 - Page 40 - Page 41 - Page 42 - Page 43 - Page 44 - Page 45 - Page 46 - Page 47 - Page 48 - Page 49 - Page 50 - Page 51 - Page 52 - Page 53 - Page 54 - Page 55 - Page 56 - Page 57 - Page 58 - Page 59 - Page 60 - Page 61 - Page 62 - Page 63 - Page 64 - Page 65 - Page 66 - Page 67 - Page 68 - Page 69 - Page 70 - Page 71 - Page 72 - Page 73 - Page 74 - Page 75 - Page 76 - Page 77 - Page 78 - Page 79 - Page 80 - Page 81 - Page 82 - Page 83 - Page 84 - Page 85 - Page 86 - Page 87 - Page 88 - Flash version © UniFlip.com |
![]()
Hücresel Adaptasyonlar, Hücre Zedelenmesi ve Hücre Ölümü
13
•
yal hücrelerdeki sitokin ve adezyon molekülü ekspresyonlar›ndaki art›fla ba¤l› olarak ard›ndan ortaya ç›kan inflamasyon daha fazla zedelenmeye neden olur. Kan ak›m›n›n yeniden sa¤lanmas› ile reperfüzyon lokal inflamatuvar hücre infiltrasyonunu art›rabilir. Kompleman aktivasyonu da olaya kar›flabilir; kompleman sistemi normal olarak konak savunmas›nda rol al›r (Bölüm 6). ‹skemik dokularda biriken baz› IgM antikorlar› kan ak›m›n›n tekrar sa¤lanmas› sonras›nda ve kompleman proteinleri antikorlara ba¤land›ktan sonra aktive olarak hücre zedelenmesine ve inflamasyona neden olur.
Kimyasal Zedelenme (s. 25) • Kimyasal zedelenme iki genel mekanizma ile meydana gelir: Direkt olarak baz› kritik moleküler komponentlere ba¤lanarak (örn., civa klorür hücre membran› protein sülfidril gruplar›na ba¤lan›r, ATPaz-ba¤›ml› transportu inhibe eder ve geçirgenlik art›fl›na neden olur). ‹ndirekt olarak, reaktif toksik metabolitlere dönüflerek. Toksik metabolitler ya membran protein ve lipidlerine direkt olarak kovalent ba¤la ba¤lanarak veya daha s›kl›kla reaktif serbest radikallerin oluflmas› ile sonuçta hücresel zedelenmeye yol açarlar. Karbon tetraklorür ve asetaminofen buna iki örnektir.
•
APOPTOZ (s. 26)
Programl› hücre ölümü (apoptoz) çok s›k› olarak kontrol edilen hücre içi bir intihar program›n›n etkin hale gelmesi sonucunda meydana gelir. Apoptozun fonksiyonu, çevredeki hücrelere ve kona¤a çok az zarar vererek istenmeyen hücrelerin seçici olarak ortadan kald›r›lmas›d›r. Hücrenin plazma membran› sa¤lam kal›r, ancak yap›s› o kadar de¤iflir ki apoptotik hücre fagositoz için çok kuvvetli bir hedef haline gelir. Ölü hücre, içeri¤i çevreye s›zmadan h›zla ortadan kald›r›l›r. Böylece bu yolak ile hücre ölümü konakta inflamatuvar bir yan›t› ortaya ç›karmaz. Bu nedenle apoptoz membran bütünlü¤ünde bozulma, hücrelerin enzimatik sindirimi ve s›kl›kla konak yan›t› ile karakterli olan nekrozdan temel olarak farkl›d›r (bak›n›z Tablo 1-2). Buna karfl›n apoptoz ve nekroz bazen ayn› anda bulunabilir ve baz› ortak özellikleri ve mekanizmalar› paylaflabilirler. Apoptoz Nedenleri (s. 26) Apoptoz fizyolojik veya patolojik olabilir. Fizyolojik Nedenler • • • • • • Embriyogenez s›ras›nda programl› hücre y›k›m› Eriflkinlerde dokular›n (örn., endometrium, prostat) hormona ba¤›ml› involüsyonu Prolifere olan hücre popülasyonlar›nda (örn., intestinal kript epiteli) hücre say›s›n› sabit tutmak için hücre eksiltilmesi Görevini tamamlayan hücrelerin ölümü (örn., akut inflamatuvar yan›t sonras› nötrofiller) Potansiyel olarak zararl› “self-reaktif” lenfositlerin ortadan kald›r›lmas› Sitotoksik T hücrelerince indüklenen hücre ölümü (virüsle infekte hücrelerin veya neoplastik hücrelerin ortadan kald›r›lmas› için)
|