neerd met proteaseremmers, heeft al behoorlijke resulta-
ten opgeleverd bij chronische hepatitis C van genotype 1.
Foster, namelijk een niet-verwaarloosbaar aantal overlijdens (onge-
veer 2%) bij cirroselijders en ernstige bijwerkingen bij 48,0% van
de behandelde patiënten (1)".
baar te zijn (57%) (2). Het is dus logisch dat in deze `moeilijke'
context naar andere oplossingen werd gezocht door zich te richten
op specifieke doelwitten: protease, polymerase of niet-structureel
proteïne 5A NS5A dat nodig is voor de virale replicatie (3),
vooral als we weten dat het hepatitis C-virus, dat een RNA-virus
is, dagelijks miljarden virale deeltjes produceert. De verhouding
replicatiefouten bedraagt 1 op 10.000 nucleotiden, wat uiteraard
een resistentierisico tot gevolg heeft.
laprevir, faldaprevir, simeprevir) met peginterferon + ribavirine,
verbetert aanzienlijk de respons. Daclatasvir, een NS5A-remmer,
lijkt efficiënt tegen verschillende genotypen van het virus (4).
een ander doelwit is NS5B, maar de niet-nucleosideanalogen
die zich daarop richten zijn weinig voorspelbaar, terwijl de in het
algemeen specifieke nucleosideanalogen van het genotype 1 een
snelle respons bieden en een indrukwekkende aanhoudende
virale respons na 12 weken (SVR12) (5).
feron een invloed heeft op de virale kinetiek als we een nucleo-
tide combineren met een antiprotease (6). De behaalde resultaten
cept `interferon-free'. De combinatie van een antiprotease en een
non-nucleosideanaloog biedt nog interessantere resultaten (SVR12
95% en 93%), onafhankelijk van het genotype iL28B zoals bleek
uit de Co-Pilot-studie (7). Verschillende alternatieven werden ge-
test bij patiënten met genotype G1B. De resultaten waren positief
maar nog grotendeels onvoldoende, behalve in de AViATOR-
studie die een proteaseremmer combineerde met een niet-
nucleosideanaloog en een NS5A-remmer (de SVR bedroeg 100%!)
(8). Deze drievoudige combinatie plaatst ons echter wel voor een
tolerantieprobleem, wat niet het geval is met PSi-7977, een nucleo-
sideanaloog die, gecombineerd met ribavirine, eveneens een SVR
biedt van 100% na 12 en 24 weken (9). er zou dus een uitvoerigere
studie moeten worden gestart, meent Graham Foster.
of een nucleoside met peginterferon + ribavirine haar potentieel
aangetoond, maar ook haar limieten. er worden heel wat mole-
culen geëvalueerd zonder peginterferon (nucleosideanalogen +
NSA-remmers), terwijl de combinatie proteaseremmer + non-
nucleosideanaloog kan worden voorbehouden voor sommige ge-
selecteerde patiënten. Voor genotype 2 heeft de combinatie nucle-
osideanaloog + ribavirine resultaat opgeleverd. Voor genotype 3
moet nog worden gezocht naar de beste combinatie met een nu-
cleosideanaloog. Rest ons nog uit te zoeken welk kostenplaatje
aan dit alles verbonden is...