complex. De pees blijft hierbij vastgehecht op zijn insertie
aan de basis van metatarsaal V, wordt proximaal van de
spier losgemaakt en doorheen de fibula en het calcaneum
gebracht om aldus het ATFL en CFL te reconstrueren.
Zowel open, percutane als artroscopische ingrepen zijn
beschreven voor het reconstrueren van het lateraal liga-
mentair complex (9).
Deze niet-anatomische reconstructie van het lateraal
ligamentair complex wordt voornamelijk uitgevoerd bij
patiënten met een veralgemeende laxiteit, bij langdurige
ligamentaire instabiliteit, subtalaire instabiliteit, obesitas
of bij falen van het ophechten of verstevigen van het late-
raal ligamentair complex.
Het voordeel van deze techniek is de stevigheid van de re-
constructie. Mogelijke complicaties die in een beperkt aan-
tal gevallen voorkomen zijn: schade aan de nervus suralis,
wondhelingsproblemen en een te sterke spanning op de
reconstructie waardoor er een verminderde mobiliteit in
het enkelgewricht mogelijk is (10).
laterale enkelstabilisator, namelijk een deel van de pees
van de musculus peroneus brevis, wordt opgeofferd. Een
tweede nadeel is dat er met de peestransfer geen anato-
mische reconstructie van de natieve laterale enkelliga-
menten wordt bekomen. Vanwege deze nadelen werden
er recent technieken beschreven waarbij men een anato-
mische reconstructie uitvoert met behulp van vrije pees-
greffen.
Verschillende peesgreffen zijn beschikbaar. Wij verkiezen
de gracilispees die gepreleveerd wordt ter hoogte van de
knie. Deze pees wordt al lang gebruikt als autogreffe bij
voorste kruisbandreconstructies in de knie. Er is name-
lijk zeer weinig donormorbiditeit omdat deze pees na een
tijdje regenereert (11).
zijde gepreleveerd zoals beschreven voor het herstel van
de voorste kruisband. Men maakt een longitudinale incisie