trouw bleek vrij slecht te zijn: 84% van de vrouwen nam
tamoxifen nog altijd in na 2 jaar, maar op het einde van de
studie was dat nog maar 60%. Het verschil (617 recidieven
in de groep 10 jaar versus 711 in de groep 5 jaar, p = 0,002;
331 versus 397 sterfgevallen als gevolg van borstkanker,
p = 0,01; en een totale sterfte van 639 versus 722, p = 0,01)
was niet groot tijdens de eerste 4 jaar, maar was duidelij-
ker tijdens het tweede decennium (
mijn was 3,7% bij de patiënten die 10 jaar tamoxifen
hadden gekregen, en het absolute verschil in sterfte was
ongeveer 3%. De toxiciteit voor het endometrium was
aanvaardbaar. Het zou dan ook interessant zijn moch-
ten we kunnen beschikken over biomarkers die een laat
recidief voorspellen.
andere hormonale behandelingen? Welk beleid na de me-
nopauze? Wat is de rol van aromataseremmers in die con-
text? Voor het ogenblik denk ik dat tamoxifen gedurende 5
jaar een goede optie is bij hoogrisicopatiënten die al een
aromataseremmer hebben ingenomen gedurende 5 jaar."
progressie 6,5 maanden was met fulvestrant in een dose-
ring van 500mg en 5,5 maanden met fulvestrant 250mg
(HR = 0,80; p = 0,006). Bij de eerste analyse beschikten de
vorsers nog niet over alle gegevens over de totale overle-
ving, maar was er wel al een gunstige trend. Angelo Di Leo
heeft nu de resultaten gepresenteerd van de eindanalyse
van de totale overleving, zich daarbij baserend op de 75%
patiënten met evenementen (
versus 22,3 maanden (HR = 0,81; p = 0,016), wat veel beter
was dan wat de verbetering van de PFS liet vermoeden
(21). Dat bevestigt tevens dat
met een gemetastaseerde ER+ borstkanker waarin een
hormonale behandeling (letrozol 2,5mg/d of fulvestrant
250mg; n = 189) met of zonder bevacizumab 15mg/kg om
de 21 dagen (n = 191) werd onderzocht. De reden waarom
die studie werd uitgevoerd, was de vaststelling dat een
hoge VEGF-spiegel de werkzaamheid van de hormonale
behandeling kan verminderen. De resultaten blijken echter
ontgoochelend te zijn: de mediane progressievrije over-
leving was 18,4 maanden in de groep hormonale behan-
deling + bevacizumab versus 13,8 maanden in de groep
hormonale behandeling zonder bevacizumab (HR = 0,83;
p = 0,1391) en er was geen verschil in de totale overleving.
Bovendien veroorzaakte de combinatietherapie meer bij-
werkingen, vooral arteriële hypertensie. In de groep met
bevacizumab zijn ook acht patiënten gestorven als gevolg
van de toxiciteit van de behandeling (22).
een drievoudig negatieve borstkanker (TNBC), uitgaande
van de vaststelling dat de VEGF-spiegels verhoogd zijn bij
ER-/PgR- kanker en een rol spelen bij de angiogenese in
de micrometastasen. De studie werd uitgevoerd bij 2.591
patiënten met een TNBC, die na chirurgie werden behan-
deld met bevacizumab (5mg/kg/week of equivalent) in
combinatie met een klassieke chemotherapie (n = 1.301)
of diezelfde chemotherapie + placebo (n = 1.290). Als er