partum. Het urinaire systeem
wordt enorm belast tijdens de
zwangerschap en de spreker
startte zijn voordracht dan
ook met een overzicht van de
fysiologie en neurologie van
de blaas. Hierna maakte hij
een duidelijk onderscheid tus-
sen het voorkomen van reten-
tie van urine in de zwanger-
schap vs post partum. Indien
urineretentie gedurende de
zwangerschap optreedt, be-
treft het een louter mechani-
sche unifactoriële retentie, bv.
door inklemming van ureter.
Dit treedt acuut op en is een
urgentie. Het instellen van de
diagnose en correcte behande-
ling werd vervolgens overlopen
(
urineretentie in het postpar-
tum is daarentegen veeleer
multifactorieel: neurologisch
(neuropraxie: schade myeline
rond zenuwen wat spontaan
regeneert), systemisch (eerste
48u postpartum treedt een fy-
siologische diurese op) alsook
mechanisch (oedeem t.h.v. tri-
gonum alsook rondom urethra
waardoor afklemming). Yip
van post-partumurinerentie in 1-4% van de vrouwen. In
een meta-analyse van Mulder en Roovers werden 4 ri-
sicofactoren voor het ontwikkelen van urinaire retentie
geïdentificeerd: kunstverlossing, epidurale anesthesia,
episiotomie en primipariteit. Kunstverlossing en epidu-
rale anesthesie kwamen in aanmerking als onafhanke-
lijke factoren. Yip
een onafhankelijke risicofactor is op het ontwikkelen van
postpartum urinaire retentie.
tiënte identificeren en verder nauwlettend opvolgen om
zo een
6u post partum of na verwijderen van de blaassonde na
een sectio, niet te missen. De Decker stelt voor bij deze
specifieke groep een lage drempel tot bepalen van een
postmictioneel residu te hanteren. Wat de behandeling
betreft bestaat er nog geen vast protocol. Zo een gestegen
postmictioneel residu (> 300cc) wordt opgemerkt, verkiest
manente sonde wegens het verminderd infectierisico en
betere opvolging van het verloop van de retentie.
Anesthesia