3 belangrijke mechanismen voor
het ontstaan van bekkenbodem-
dysfunctie (1). Tijdens de eerste
fase zijn er een aantal voorbe-
schikkende factoren: genetische
voorbeschikking (bijvoorbeeld het
syndroom van Ehlers-Danlos),
toilettraining en nutritionele con-
partus-gerelateerde variabelen zoals onder andere foe-
taal geboortegewicht, positie van het foetale hoofd bij de
partus, kunstverlossing en obstetrische trauma's. De derde
fase betreft de variabelen die tijdens het verdere leven
kunnen optreden: obesitas, veroudering van de weefsels,
chronische hoest, fysiek zwaar werk, enz.
schillende entiteiten die al dan niet gecombineerd kunnen
voorkomen: urinaire incontinentie, anale incontinentie,
prolaps en seksuele dysfunctie.
relatie tussen zwangerschap/bevalling en bekkenbodem-
dysfunctie. De belangrijkste prospectieve studie omtrent
dit thema is de PROLONG-studie (2). Deze studie werd ver-
richt bij 7.879 patiënten, met een follow-up tot 12 jaar na
de partus. Dat de problematiek van bekkenbodemdysfunc-
tie vaak onderschat wordt, blijkt uit de volgende cijfers:
bijna 53% van de vrouwen had last van urinaire inconti-
nentie 12 jaar na een partus, 13% was fecaal incontinent
en 54% had een anatomische prolaps van stadium 2 of
meer. Let wel dat dit een anatomische beoordeling is van
prolaps, en dus niet per se gekoppeld dient te zijn aan ef-
fectieve klachten bij de patiënte. Bij de vrouwen met fecale
incontinentie na de partus bleek meer dan de helft terug
klachtenvrij te zijn 3 maanden post partum.
studie dat forcepsextractie en sectio (vooral primaire
sectio) een beschermend effect hebben op het optreden