lulaire ion. Het zit grotendeels in
de spieren, maar ook in de lever
merkt door een groot concentratieverschil
tussen het intracellulaire compartiment,
waar de kaliumconcentratie 150mmol/l
bedraagt, en het extracellulaire comparti-
ment, waar de concentratie slechts 4mmol/l
bedraagt. dit verschil wordt gehandhaafd
dankzij de activiteit van de Na+/k+/
atPase-pomp, die de door hydrolyse van
atP gegenereerde energie gebruikt voor
de transfer van 2 kaliumionen naar het in-
tracellulaire milieu en drie natrium ionen
naar het extracellulaire milieu.
de extracellulaire kaliumconcentratie is
bepalend voor de membraanpolariteit.
"Elke verandering in de kaliëmie wijzigt de
polarisatie van de cel: hyperkaliëmie maakt
het neuromusculaire weefsel overprikkel-
baar; hypokaliëmie maakt het verminderd
prikkelbaar", preciseert delphine Halleux.
bloed schommelt tussen 3,5 en 5mmol/l.
verschillende mechanismen zorgen voor
het behoud van dit evenwicht. een regu-
latiemechanisme op korte termijn bin-
nen het uur garandeert de transfer van
verschillende factoren kunnen een invloed
hebben op dit proces: insuline, bèta-adre-
nerge agonisten en aldosteron zijn enkele
van de factoren die de opname van kalium
in de cellen bevorderen.
vindt een uitgestelde regulatie van de
kaliëmie plaats door de nieren. de kalium-
excretie via de urine wordt voornamelijk
verhoogd door hyperkaliëmie, aldosteron
en het vocht- en natriumgehalte ter hoogte
van de renale tubulus.
zen op hyperkaliëmie: paresthesie rond de
mond of ter hoogte van de vingers, spier-
zwakte in een context van spijsverterings-
stoornissen zoals misselijkheid, braken of
ileus.
In de meeste gevallen gaat het echter om
vrij onopvallende of atypische symptomen.
een bloedonderzoek en een elektrocardio-
gram zijn dan ook de belangrijkste elemen-
ten in het diagnostisch proces.
ties van hyperkaliëmie verschijnen ge-
woonlijk bij een kaliumconcentratie
van meer dan 6mmol/l en een zich snel
installerende hyperkaliëmie. Ze wijzen op