thekers tegenover de zorg voor patiënten
met een depressie of een andere fysieke
aandoening. Voor de rol "Informatie
geven aan de patiënt over (de sympto-
men van) zijn ziekte" gingen apothekers
significant meer akkoord dat zij deze rol
moesten opnemen voor patiënten met
een depressie in vergelijking met patiën-
ten met een andere fysieke aandoening
(Z = -2,09, p < .05).
stelden we (voor acht van de tien rol-
len) wel een significant verschil vast
tussen de huidige praktijk voor patiënt-
en met een depressie en die voor
patiënten met andere fysieke aan-
doeningen. De resultaten tonen aan
dat apothekers minder zorg verlenen
aan patiënten met een depressie dan
aan patiënten met andere fysieke aan-
doeningen (zie ook Tabel 1). Mede hi-
erdoor is het niet verbazingwekkend
dat voorgaand onderzoek aantoonde
dat patiënten met psychische proble-
men in het algemeen ontevreden zijn
over de informatie die zij ontvangen
aangaande hun medicatie (25-27).
rijzen. Wat maakt het zo moeilijk om
farmaceutische zorg te verlenen aan
onderzoek werd nagegaan welke
knelpunten een meer actieve rol van de
apothekers bemoeilijken. Tabel 2 toont
een duidelijke top vijf van barrières die
door meer dan de helft van de apothe-
kers werd gerapporteerd.
noden weer die de apothekers rappor-
teerden. Meer dan de helft van de be-
vraagde apothekers gaf aan extra vor-
ming te kunnen gebruiken wat betreft
basisvaardigheden in psychosociale ge-
spreksvoering.
vormingsnoden blijven er toch nog een
aantal vragen onbeantwoord. Hoe komt
het dat zelfs apothekers met een uiter-
mate positieve attitude tegenover de
zorg voor patiënten met een depressie,
hun zorgverlening beperken tot een mini-
mum aan informatie in verband met de
medicatie?
Een mogelijke verklaring voor deze dis-
crepantie tussen attitude en praktijk kan
gevonden worden in de "self-efficacy"-
component van Bandura's Sociale Cog-
nitieve Theorie (28). De bevraagde apo-
basisvaardigheden in