en zijn familie een zekere angst creëert wanneer de diagnose valt. Evolutie is immers
onvermijdelijk, al verschilt de snelheid waarmee de ziekte evolueert van patiënt tot
patiënt. Parkinsonpatiënten gaan na enkele jaren van `wittebroodsweken' (drie tot
tien jaar, naargelang het geval), soms in combinatie met een depressie op het moment
van de diagnose, over naar een toestand waarin ze hun activiteiten geleidelijk moeten
afbouwen omwille van stijfheid en/of akinesie en/of beven. Vervolgens, wanneer
onder andere urine-incontinentie optreedt, zullen ze in het gevorderde stadium hun
activiteiten moeten stopzetten en veel hulp nodig hebben, meestal multidisciplinair
van aard, waaronder ook psychologische bijstand ter behandeling van gedragingen
van psychotische aard (vooral hallucinaties) of cognitieve uitval, die kan uitmonden
in dementie.
evalueren?
er in die evolutiviteit kan worden ingegrepen, zijn specifieke evaluatiemiddelen nodig.
Aan de hand van het studieopzet met `uitgestelde start' (delayed start), kan een onder-
scheid worden gemaakt tussen een zuiver symptomatische behandeling (die een res-
ponscurve geeft die strikt evenwijdig loopt met de placebocurve) en medicatie die het
verloop van de ziekte-evolutie kan wijzigen (die een afwijkende responscurve zal
geven, wat getuigt van een remming van de ziekte-evolutie). Dit volstaat echter niet om
het effect aan te tonen van een molecule op de evolutiviteit van een ziekte. Daarvoor
moet er bij een uitgestelde start van het gebruik van de molecule (de placebogroep
neemt de werkzame molecule na enkele maanden) worden aangetoond dat de res-
ponscurve van deze studiearm parallel loopt, maar zonder gelijk te vallen met de curve
die overeenstemt met de patiëntengroep die meteen met de werkzame molecule is
gestart (1). Op basis van het verschil tussen deze twee responscurves kan het verlies van