een nieuw inStrument
voor de reumatoloog?
2. Dienst reumatologie, Clin. univ. St-Luc, Brussel, uCL
* het onderzoek van Julie Ducreux wordt gefinancierd door de Chaire UCB/UCL sur les rhumatismes inflammatoires et systémiques.
van die biopten toont grotendeels vergelijkbare kenmerken bij de verschillende vormen
van artritis. De moleculaire handtekening van die biopten weerspiegelt echter direct
de pathogenetische mechanismen die een rol spelen bij de ontstekingsverschijnselen,
en die handtekening verschilt dan ook van de ene ziekte tot de andere. Onderzoek van
synoviabiopten geeft ook een beter inzicht in de effecten van de behandeling op de
processen die een rol spelen bij de pathogenese van de artritis. Op termijn openen die
gegevens perspectieven voor het gebruik van synoviabiopten in de klinische praktijk voor
diagnostische (over welk type artritis gaat het?) en/of therapeutische (hoe te behandelen?)
doeleinden, in overeenstemming met de huidige tendens tot een "geneeskunde op maat".
m
op een minimaal invasieve manier synoviabiopsies uit-
voeren bij patiënten met artritis. Dat geeft ons een beter
inzicht in de mechanismen die meespelen bij die aandoe-
ningen en in de effecten van de behandeling. Aangezien
de instrumenten voor het afnemen en behandelen van de
monsters almaar kleiner worden, is het te verwachten dat
de techniek van synoviabiopsie geleidelijk uitbreiding zal
vinden in de medische praktijk, mede door de algemene
tendens tot een "geneeskunde op maat". De beschikbare
gegevens wijzen erop dat die nieuwe technieken nuttig
kunnen zijn bij het stellen van een diagnose en het nemen
van therapeutische beslissingen bij patiënten met artritis,
dat alles uitgaande van een nieuwe moleculaire taxonomie
van inflammatoire reumatische aandoeningen. In plaats
seronegatieve spondylartropathie...) zou het dus weleens
kunnen dat artsen in de toekomst op grond van het mo-
leculaire profiel van een synoviabiopt bijvoorbeeld een
diagnose van chronische, zeer ernstige artritis zullen stel-
len die kan reageren op een behandeling met methotrexaat
in combinatie met een TNF-alfa-antagonist. Hoe verrassend
dat ook moge zijn, die verandering van paradigma naar de
ontwikkeling van een moleculaire taxonomie is één van de
onvermijdelijke aanpassingen die zich de volgende decennia
in de klinische reumatologie zullen voordoen.
Zover zijn we echter nog niet. In dit artikel geven we een
overzicht van onze huidige kennis en van de vermoede-
lijke klinische ontwikkelingen op korte en middellange
termijn.