aSpecten bij evaluatie van
het Strekapparaat van de knie
2. Dienst Fysische Geneeskunde en revalidatie, uZa edegem
naar behoren ingeschat. De onderliggende diagnose die meestal richtinggevend is, die
wordt aangevuld met omtrekmetingen, manuele spierkrachttesten en eenvoudige functie-
proeven, geeft niet altijd een exact beeld van de ernst van deze eventuele spierdis functie
weer. Ook de weerslag op het functioneren van de persoon qua algemene dagelijkse
levens verrichtingen (ADL), ook in zijn beroepsleven, wordt niet altijd even goed inge-
schat. Indien er op het niveau van verzekeringen enige twijfel bestaat over de functionele
weer slag van deze spierstoornis, kunnen gestandaardiseerde functieproeven, specifieke
vragenlijsten en krachttesten (bv. isokinetische testing) waardevolle instrumenten zijn om
tot een betere schatting te komen. In de praktijk kan men voor deze aanvullende eva-
luaties meestal terecht bij revalidatiediensten van ziekenhuizen.
r
t
ho
normale dagelijkse functioneren van de mens: gaan, staan,
lopen, wandelen, bukken, knielen, opstaan, springen, trap-
pen doen, sporten... Deze antigravitatiespier is zeer gevoelig
voor atrofie in het geval van rechtstreeks of onrechtstreeks
letsel, in tegenstelling tot de hamstrings. Posttraumatische
quadricepsdisfunctie komt vaak voor (1). Klassiek hierin zijn
onder andere: voorstekruisbandletsels, zowel conservatief
als heelkundig behandeld, tibiaplateaufracturen, patella-
fracturen, femurfracturen, bekkenfracturen met lang durig
steunverbod, gevolgen van een doorgemaakte L3-L4-
radiculopathie, postmenisectomieknieën, gonartrose
en totale knieprothesen. De functionele weerslag van deze
disfuncties, die soms langdurig en permanent kunnen zijn,
luatie van menselijke schade in het geval van functie-
stoornissen van de quadricepsmusculatuur, waarbij men
uitspraak wenst te doen over impairment en de weerslag
op de arbeids capaciteit, beroept men zich vaak op manuele
spierkrachttesting, dijomtrekmetingen, enkele weinig ge-
standaardiseerde functieproeven of beschrijving van de
onderliggende anatomische afwijkingen, en de ervarings-
deskundigheid wat betreft het inschatten van de maximale
medewerking van de patiënt bij functionele metingen. Dat
laatste wordt omschreven als de `sincerity of effort'.
Aan de hand van twee onderliggende casussen kan men zich
echter afvragen of de hogervermelde courante evaluatie-
methoden wel adequaat zijn en of er vanuit verzekerings-
geneeskundig perspectief geen efficiëntere evaluatiemetho-
den zijn om de quadricepsfunctie te meten.