Hoey, huisarts, CrA en voorzitter
van de vereniging recht op Waar-
Patrick Cras leidde hij - op de 68
aan urgentiegeneeskunde - de sessie over
`Do Not Resuscitate' (DNr) in goede ba-
nen. Onder de veelzeggende titel `DNr?
En als de bijgeroepen reanimator van niets
weet?' debatteerden huisartsen, medische
specialisten en publieke opinie voor het
eerst samen over dit thema dat toch nog
vaak in een taboesfeer baadt.
gripsverwarring errond hadden we een
dubbelinterview met dr. Van Hoey en
prof. Patrick Cras, diensthoofd neurologie
(Universitair Ziekenhuis Antwerpen) en
verbonden aan het Instituut Born Bunge
(UA).
dische beslissingen omtrent het levenseinde.
Afspraken hierover dienen dan ook binnen
dit kader te gebeuren. Het gaat voor alle
duidelijkheid niet over een wilsverklaring
euthanasie, DNR hoort in de medische con-
text. Het zwaartepunt, bijvoorbeeld op in-
tensieve zorg, ligt bij de arts die zijn verant-
woordelijkheid moet opnemen. Dit gebeurt
best na multidisciplinair overleg. Het is
echter geen kwestie van samen te beslissen,
stelt professor Cras. De arts moet duidelijk
stellen dat reanimatie niet aangewezen is."
ook huisartsen en bij uitbreiding alle zorg-
verstrekkers aan - in welke mate de patiënt
bij DNr betrokken is. Patrick Cras: "Hoe
wordt er met hem over gesproken? Want
2002 moet de patiënt bij elke medische han-
deling betrokken worden en erover geïnfor-
meerd worden. Hoe gaat dat echter in de
praktijk als de reanimator van niets weet?"
Voor professor Cras is het uitgangspunt
daarbij niet het leven, wel de kwaliteit er-
van. "Dat is belangrijker dan al dan niet
sondevoeding geven, reanimeren enzoverder.
Maar wat mag de reanimator doen? Wat is
het juiste? Daarvoor is communicatie nodig
met alle betrokkenen. Vraag is ook waar
gegevens geregistreerd moeten worden."
circa 7.000 leden van rWS en hun familie
alle nodige documenten telkens netjes in-
vullen. Maar toch. Marc Van Hoey: "Zelfs
als alle documenten correct ingevuld zijn,
dan nog weet de arts bij een acuut probleem
niet wat de patiënt wil. Er is weliswaar de
LEIF- en de lidkaart van RWS mét foto
maar dat zegt niets aan de brancardier of
urgentiearts op het moment dat hij moet
ingrijpen. Die documenten zijn er op acute
momenten vaak niet. Daarom liet RWS ook
een hangertje met een QR-code ontwerpen.
Via de code staat geregistreerd wat de laat-
ste wil is en het geeft de artsen snel toegang
tot alle documenten. Mogelijk is ook op het
hangertje een DNR-code te graveren."
gers heel vaak veel begripsverwarring vast.
"In dat opzicht leverde de overheid al goed
werk met brochures en dergelijke. Er zijn