van de Periodieke Pers
1950 Kraainem
02/785.07.20
www.rmnet.be
educatie, psychologische educatie... wat is nu in feite de
precieze betekenis van deze ogenschijnlijk eenvoudige,
maar wellicht toch wat vage termen? Er werden al tal van
te omschrijven en hun doelstellingen te preciseren. Educatie is, onder
welke vorm dan ook, in het medische jargon duidelijk een sleutelwoord
geworden.
zouden moeten verduidelijken aan een leek of een patiënt, zouden we
misschien kunnen stellen dat de patiënt tot op zekere hoogte zijn eigen
arts moet worden. Dit brengt ons vanzelfsprekend bij de vraag hoe artsen
- die jarenlang op de faculteit werden klaargestoomd voor het vak -
zichzelf verzorgen als ze ziek zijn.
artsen is dat wellicht niet anders. Enkele jaren geleden werd in Frankrijk (1)
een enquête uitgevoerd waaruit bleek dat al te veel artsen hun eigen
gezondheid verwaarlozen. Vaker dan de meeste patiënten zijn ze geneigd
hun symptomen te bagatelliseren, wachten ze lang voor ze een collega
raadplegen en nemen ze de geneesmiddelen niet in die ze wel aan anderen
voorschrijven. De resultaten van deze enquête, die werd uitgevoerd in
Haut-Normandie, wijzen er voorts op dat artsen niet minder roken en
drinken dan de rest van de bevolking.
gewone mensen, met hun sterktes en zwaktes. Zelfs een grondige kennis
van ziekten en de oorzakelijke factoren volstaat niet per se om hun
gedrag te wijzigen. Misschien hangt het welslagen van therapeutische
educatie af van een dubbele overtuiging: het is niet zeker dat we het beter
zouden doen als we in de schoenen van de patiënten zouden staan, maar
misschien zullen we er samen wel in slagen om de doelstelling te bereiken.
Empathie en een bondgenootschap zijn immers essentiële voorwaarden
voor een geslaagde educatie, toch?