for the Study of Pain)
omschrijft pijn als
wordt geassocieerd met reële of potentiële weefselbeschadiging of
wordt beschreven in termen van deze beschadiging. Elk woord van
deze omschrijving werd doordacht gebruikt. "Bij neuropathische pijn
moeten we beseffen dat de onaangename gewaarwording kan worden
geassocieerd met mogelijke letsels", benadrukt prof. Jeanjean. Ze pre-
ciseert: "Anders gezegd: we kunnen de diagnose van neuropathische
pijn stellen zonder dat we met paraklinische middelen het bestaan van
een letsel moeten aantonen".
tieterrein, herhalen we even enkele anatomische gegevens. Ter hoog-
te van de perifere zenuwen wordt de influx die wordt gegenereerd
door een pijnstimulus getransporteerd door weinig gemyeliniseerde
A-deltavezels of niet-gemyeliniseerde, langzaam geleidende C-vezels
van klein kaliber. De belangrijkste neurotransmitter daarvan is de
P-stof.
genmerg, waar P-stof en glutamaat worden vrijgezet. Vervolgens
wordt hij meegevoerd door het ruggenmerg om de sensorische
cortex te bereiken via de thalamus.
ter hoogte van de dorsale cortex van het ruggenmerg. Dit neerwaartse
systeem is dubbel: het gebruikt zowel noradrenerge als serotoninerge
banen maken een modulering van het signaal mogelijk.
nociceptieve pijn (
stoornissen die ermee geassocieerd worden, zorgen ervoor dat de
pijn op zich een ziekte wordt. De intensiteit van neuropathische pijn
staat niet in verhouding tot de intensiteit van de stimulus. Doorgaans
wordt gedacht dat deze entiteit refractair is voor morfine, maar dat
is niet altijd het geval.
Meestal gaat het om pijnsyndromen van perifere oorsprong, zoals
diabetesneuropathie, postzosterpijn of trigeminusneuralgie. Pijn-
syndromen van centrale oorsprong komen minder vaak voor. Ze
omvatten fantoompijn of worden soms waargenomen als gevolg van
(Neurologie, Clin Univ St-Luc, UCL, Brussel)
- Intact zenuwstelsel
- Acuut, bescherming
- Intensiteit = stimulus
- Morfinegevoelig
zenuwstelsel, echt of vermeend
- Intensiteit