enkel aanleiding geeft tot de ontwikkeling van DT2 en obesitas
die als dusdanig nauw verbonden zijn met een inflammatoire
toestand van geringe intensiteit maar ook tot een verhoogde
concentratie van lipopolysaccharide (LPS; een bestanddeel van
de wanden van gramnegatieve bacteriën) in het bloed. Daarin lijkt
het verband te zitten tussen ontsteking, oxidatieve stress, metabo-
le stoornissen en de darmflora (100.000 miljard bacteriën of 10x
het totale aantal cellen van het menselijke lichaam). Deze toestand
wordt metabole endotoxemie genoemd.
passage van LPS in het bloed verhindert. Bepaalde endogene of
exogene gebeurtenissen kunnen echter de beschermfunctie van
deze barrière verstoren. Onderzoek uitgevoerd door prof. Cani
toonde aan dat veranderingen in de intestinale microbiota geas-
socieerd met obesitas aanleiding konden geven tot een verstoring
van de darmbarrière en dus de permeabiliteit van de darmen
konden verhogen. Uit het onderzoek bleek ook dat een herstel
van de bifidobacteriënpopulatie in de darmen (met behulp van
prebiotica) bij muizen die een vetrijke voeding kregen of obese
ob/ob-muizen aanleiding gaf tot een afname van de metabole
nissen. De onderzoekers toonden aan hoe dankzij een selectieve
wijziging van de intestinale microbiota met behulp van prebio-
tica, de integriteit van de barrièrefunctie van de darmen en dus de
permeabiliteit ervan kunnen worden verbeterd.
delijk verband te houden met een verhoging van de endogene
productie van een hormoon dat betrokken is bij de groei en de
proliferatie van het darmepitheel, het Glucagon-like Peptide-2
(GLP-2). Het is aangetoond dat langdurige en concomitante
toediening van een GLP-2-antagonist en prebiotica de heilzame
effecten die worden geïnduceerd door de veranderingen van de
intestinale microbiota volledig blokkeert.
van Wageningen) een bacterie die hij Akkermansia muciniphila
doopte. Die bleek zeer overvloedig aanwezig te zijn in de darmen
van gezonde personen. Ze vertegenwoordigt 3 tot 5% (in aantal)
van de bacteriën die het colon koloniseren. In tegenstelling tot de
meeste darmbacteriën leeft Akkermansia muciniphila in het slijm
dat de darmcellen bedekt en beschermt.
"onverteerbaar voedingsingrediënt dat op een
selectieve manier ter hoogte van het colon de
vermenigvuldiging of de activiteit stimuleert
staat zijn om de fysiologie van de gastheer te verbeteren"
(Gibson 1995; Schrezenmeir 2001). Om die rol te
vervullen moet een prebioticum voldoen aan 3 criteria:
ten eerste mag dit natuurlijke product niet worden
gehydrolyseerd of geabsorbeerd in het bovenste gedeelte
van het spijsverteringskanaal, zodat het de microflora in
het colon kan voeden.
intestinale microflora gunstig te beïnvloeden, selectief
worden gefermenteerd door één of een beperkt aantal
potentieel heilzame bacteriën in het colon.
gezondheid induceren, die aangetoond moeten zijn bij
menselijke vrijwilligers. De moleculen die voorlopig aan
die criteria voldoen, zijn inulines, galacto-oligosachariden
(GOS) en lactulose. Inulines zijn mengsels van oligo- en
polysachariden die voornamelijk bestaan uit fructose.
De termen fructo-oligosachariden (FOS) en oligofructose
worden gebruikt voor inulines met een laag moleculair
gewicht (
vervanging van `microflora');
de macrobiota te verrijken of weer in evenwicht te brengen.
selectieve wijziging van de intestinale microbiota met behulp
van prebiotica, de integriteit van de barrièrefunctie van
de darmen en dus de permeabiliteit ervan kunnen worden
verbeterd.