visie' op de manier waarop de zorg voor chronische zieken zou moeten verlopen. De oriëntatienota,
geschreven door de interkabinettenwerkgroep, telt in totaal twintig actiepunten. Uitgangspunt is
speelt een centrale, actieve rol. Op de volgende interministeriële conferentie in februari sluiten de fede-
rale en `gefedereerde' entiteiten dan een protocolakkoord. Dat moet leiden tot een nationaal actieplan.
Aan de basis van de nota ligt een `position paper' die het KCE eind 2012 uitbracht. Het KCE-rapport
baseert zich op het `Chronic Care Model'. Zorgverlening wordt daarin niet langer verticaal en disci-
plinegericht georganiseerd maar op een geïntegreerde horizontale manier. Via een geïndividualiseerd
zorgplan komt een multidisciplinair team met inbegrip van de huisarts tegemoet aan de (psychologi-
sche en sociale) noden van de patiënt. Van belang is dat de patiënt zelf verantwoordelijkheid neemt
voor zijn aandoening.
`chronische patiënt in een ongecompliceerde situatie' moet het mogelijk zijn zelf zijn aandoening(en)
10 à 15% chronische patiënten in een meer gecompliceerde situatie en 5% à 10% heeft sterk autonomieverlies en/of multimorbiditeit. Voor
deze laatste groep is zorg en een goede coördinatie tussen hulpverleners noodzakelijk. Afhankelijk van de complexiteit kan voor de (niet-)me-
dische zorg een `casemanager' ingeschakeld worden. In overleg met de patiënt bepaalt de huisarts de keuze van de casemanager, bijvoorbeeld
iemand uit een groepspraktijk, patiëntenvereniging, ziekenfonds... De casemanager moet hiervoor wel specifiek opgeleid worden. De nota
benadrukt dat de introductie van een casemanager geen afbreuk doet aan de rol van de huisarts.
Een belangrijk ondersteunend instrument hierbij, zowel voor de gegevensuitwisseling als voor een vlotte samenwerking, is het Multidisci-
plinair Patiëntendossier (MPD).
en nog eens adviezen
de gezondheidszorg
zwangerschap
rassingen in petto. Door een samen-
loop van omstandigheden is het
departement huisartsgeneeskunde
van de universiteit van Luik al tien
jaar betrokken bij een ontwikkelings-
project in Vietnam (*). Om een lang
verhaal kort te maken: we helpen de
huisartsgeneeskunde te introduceren
in een land waar deze discipline niet
bestaat.
een gezondheidszorgsysteem te ob-
serveren en te analyseren waarin een
efficiënte eerstelijnsgeneeskunde to-
taal afwezig is. In Vietnam gaan pa-
tiënten massaal naar het ziekenhuis.
Bij het onthaal in de ambulante poli-
kliniek staat een verpleegster in voor
de triage. Zij stuurt de patiënten naar
een arts of een orgaanspecialist. De
patiënten kennen de arts niet en de
van de zorg is dramatisch in Vietnam,
de plethora aan bijkomende medi-
sche onderzoeken onvoorstelbaar
en de zorg is er totaal gedeperso-
naliseerd. Artsen beschikken er niet
over een medisch dossier, patiënten
worden niet in de tijd opgevolgd en
de arts-patiëntrelatie is tot het mi-
nimum minimorum gereduceerd.
Ze bestaat uit een summier klinisch
onderzoek. Totaal afwezig is de ken-
nis en het aanvoelen van de voorge-
schiedenis van de patiënt en de con-
text waarin hij leeft.
departement ook een spiegel voor.
Welke rol speelt de huisarts in onze ge-
zondheidszorgorganisatie? Wij voor-
spellen voor de komende twintig jaar
een ongezien tekort aan huisartsen in
ons land. Tegelijk komt er een enorme
van het aantal oudere patiënten met
polipathologie.
heidsorganisatie in haar jaarrap-
port aan de alarmbel. Zowel in het
Westen als in het Zuiden worden
gezondheidszorgsystemen door drie
elementen bedreigd, met name mer-
cantilisme, fragmentatie van zorg en
hospitalocentrisme. De oplossing die
de WGO al in 2008 voorstelde, was
het versterken van de eerste lijn. Ei-
genlijk is daarmee alles gezegd...
voor tekorten
en weegt
de eerste lijn
eindejaarsfeesten