de cervicothoracale doorgang, daling van
de dichtheid van beneden naar boven,
matige dichtheid zodat de bloedvaten van
de longen te zien zijn door de verdichting,
historische tekenen van het golfje (in-
druk op de ribben) of van een driehoekig zeil.
moeilijk is aan te tonen dat de verdichting
toe te schrijven is aan de thymus. Met een
echografie weet je dat in enkele seconden.
Door zijn anatomische ligging is de thymus
altijd vlot toegankelijk. De thymus ligt altijd
tegen de wand en er zit geen lucht tussen.
air echogeen (duidelijk minder echogeen
dan de schildklier) en bevat uiteraard geen
luchtbronchogram (Figuur 6).
pneumomediastinum
uitstorting zal er op een foto afgenomen
in rugligging geen direct teken van loslating
van de pleura te zien zijn in geval van een
pneumothorax. Er zal wel een verschil in
transparantie tussen de twee longvelden te
zien zijn, waarbij de lucht zich zal ophopen
voor de aangetaste long. De diagnose is niet
altijd gemakkelijk, onder andere bij pasge-
borenen en zuigelingen. Als pasgeborenen
of zuigelingen ook maar een beetje schuin
liggen bij het nemen van de foto's, zal er
doorgaans een asymmetrie van de transpa-
rantie zijn. Een te scherpe aflijning van een
hartboord kan een argument vormen voor
een pneumothorax of een pneumomedias-
tinum, maar dat is soms subtiel en moeilijk
te onderscheiden van een boordeffect, een
gebruikelijk artefact van de fosforplaten
stralingsdosis worden gesteld met een
echografie.
maak je het onderscheid bij een echografie?
Op microscopisch vlak is er een funda-
menteel verschil tussen de luchtlimieten
die de longen vormen voor de ultratonen-
bundel en de vrije lucht in de pleura. Het
luchtfront bij een pneumothorax ziet eruit
als een continue, perfect gladde stoplijn.
Longen met lucht daarentegen vertonen
een licht onregelmatige, hobbelige stop-
lijn, de alveoli. Op micrometrisch niveau
valt de ultratonenbundel in op de dunne