background image
Bloedvaten, Hart, Longen
n
Vol 18
n
Nr 6
n
2013
14
Wanneer en hoe
combineren?
Het nut van een combinatiebehandeling
wordt unaniem erkend: veel patiënten zul-
len ze uiteindelijk nodig hebben. Het punt
waarover discussie bestaat, betreft vooral
het moment waarop die behandeling moet
worden ingesteld en meer specifiek of dat
meteen moet gebeuren. Het model in deze
context is om meteen te opteren voor een
combinatiebehandeling in de hoge en zeer
hoge risicocategorieën, of in het geval van
een sterk verhoogde bloeddruk bij aanvang
(Figuur 1).
Behandeling
De experts geven de voorkeur aan de
combinatie van een geneesmiddel dat het
renine-angiotensinesysteem blokkeert, en
een antagonist of een diureticum.
De combinatie van twee geneesmiddelen die
het renine-angiotensinesysteem blokkeren,
meer in het bijzonder de combinatie van
een CEI en een sartaan, wordt afgeraden.
De combinatie van een bètablokker en een
diureticum moet niet meteen worden ver-
worpen, maar kan het ontstaan van diabetes
in de hand werken bij patiënten met aanleg
voor de ziekte.
In afwachting
Het manuscript beschrijft uiteenlopende
specifieke situaties: wittejassenhyperten-
sie, gemaskeerde hypertensie, maligne
hypertensie... Ook het onderwerp renale
denervatie komt aan bod. "Het is een
veelbelovende aanpak, maar er zijn bijko-
mende gegevens nodig over de doeltreffend-
heid en veiligheid op lange termijn, meer in
het bijzonder in vergelijking met een geop-
timaliseerde geneesmiddelenbehandeling.
Bovendien moet er worden nagegaan of deze
aanpak is geassocieerd met een afname van
de cardiovasculaire en renale
events", zo luidt
de voorzichtige conclusie van G. Mancia.
Meer weten?
Het manuscript van de aanbevelingen
is integraal beschikbaar op het adres
www.esh2013.org en omvat 72 pagina's
en 735 referenties... Voor de gepassio-
neerden onder ons.
Echo's van het ESC-congres 2013
(Amsterdam, 31 augustus­ 4 september)
De weldaden van de Ronde
Veel artsen raden lichte tot matige lichaamsbeweging aan,
maar over intensief sporten zijn de meningen verdeeld. Xavier
Jouven
(Parijs, Frankrijk) heeft deze kwestie nader onderzocht bij
renners die hebben deelgenomen aan de Ronde van Frankrijk. De
Ronde van Frankrijk is uiteraard een bijzonder zware wedstrijd,
die overeenstemt met drie keer de Everest beklimmen of een
loopprogramma van meerdere marathons per week.
In de studie die op het jaarlijkse congres van de European Society
of Cardiology
(ESC) in de Hot-Lines-sessie werd gepresenteerd,
werd de sterfte onder de Franse renners die tussen 1947 en
2012 hebben deelgenomen aan de Ronde van Frankrijk (n = 786)
vergeleken met de sterfte in de algemene bevolking. Prof. Jouven
beperkte zijn studie niet uit chauvinisme tot Franse renners, maar
om zonder al te veel problemen alle sterfgevallen te kunnen
terugvinden. De fietsers hadden gemiddeld tweeënhalve Ronde
gereden en werden gemiddeld 37,4 jaar gevolgd.
Onder de renners (p < 0,0001) was de sterfte 41% lager
en gemiddeld leefden ze ook 6 jaar langer. Er werd een
daling vastgesteld van alle doodsoorzaken: niet enkel bij de
cardiovasculaire sterfte, maar ook bij de kankersterfte. Er was
tussen de twee groepen geen verschil in de sterfte als gevolg
van traumata.
"Renners die deelnemen aan de Ronde van Frankrijk vormen echter
een selecte populatie. De resultaten van de studie betekenen dan
ook niet dat een dergelijke intensieve sportbeoefening bij iedereen
mag worden aangeraden. Hoe dan ook stellen deze resultaten de
enigszins afwachtende houding waarbij stelselmatig lichte tot
matige lichaamsbeweging wordt aangeraden, ook bij mensen
zonder bepaalde risicofactoren, ter discussie
." Xavier Jouven is
zelf een triatleet.